History of Ice Cream

The origins of ice cream can be traced back to at least the 4th century B.C.
The origins of ice cream can be traced back to at least the 4th century B.C. Early references include the Roman emperor Nero (A.D. 37-68) who ordered ice to be brought from the mountains and combined with fruit toppings, and King Tang (A.D. 618-97) of Shang, China who had a method of creating ice and milk concoctions. Ice cream was likely brought from China back to Europe. Over time, recipes for ices, sherbets, and milk ices evolved and served in the fashionable Italian and French royal courts.
After the dessert was imported to the United States, it was served by several famous Americans. George Washington and Thomas Jefferson served it to their guests. In 1700, Governor Bladen of Maryland was recorded as having served it to his guests. In 1774, a London caterer named Philip Lenzi announced in a New York newspaper that he would be offering for sale various confections, including ice cream. Dolly Madison served it in 1812.

LOW FAT CHICKEN ALFREDO

1 1/2 lbs. boneless skinless chicken breast
1 white onion (medium size)
8 oz uncooked (1/2 box) vermicelli spaghetti
2 oz shredded low fat Parmesan cheese
1/4 teaspoon allspice
1/2 teaspoon basil
2 teaspoons garlic powder (at least)
1/2 jar Heinz fat-free chicken gravy (6 oz)
1 tablespoon flour
6 oz low-fat sour cream

1. Cut chicken breast into 3/4 inch squares. Sauté in small amount of vegetable oil over medium to medium-low heat. Dice onions and add to chicken.
2. Cook chicken thoroughly, testing by cutting largest piece - juices should no longer run pink and chicken will be tender.
3. Sprinkle liberally with garlic powder, basil and allspice; stir in.
4. Stir in chicken gravy, reducing heat to a simmer. Sprinkle with flour and stir in water to achieve desired thickening. Do not rely on sour cream for thickness.
5. Simmer for 5 minutes over low heat, stirring in 2 oz of Parmesan cheese. Fold in sour cream and remove from heat.
6. Cook spaghetti according to package instructions. Drain and rinse with cool water. Top individual portions of spaghetti with Chicken Alfredo combination and then sprinkle remaining Parmesan on top.

เงินมันซื้อไรได้บ้าง???

เงิน ซื้อบ้านได้ แต่ซื้อความอบอุ่นไม่ได้

เงิน ซื้อเตียงได้ แต่ซื้อการนอนหลับไม่ได้

เงิน ซื้อยาได้ แต่ซื้อสุขภาพไม่ได้

เงิน ซื้อหนังสือได้ แต่ซื้อความรู้ไม่ได้

เงิน ซื้อตำแหน่งได้ แต่ซื้อความนับถือไม่ได้

เงิน ซื้อ sex ได้ แต่ซื้อความรักไม่ได้

เงิน ซื้อกระดาษปากกาได้ แต่ซื้อความเป็นกวีไม่ได้

เงิน ซื้ออาหารดีดีได้ แต่ซื้อความอยากรับทานไม่ได้

เงิน ซื้อความประจบสอพลอได้ แต่ซื้อความจริงใจไม่ได้

เงิน ซื้อการตามใจได้ แต่ซื้อความจงรักภักดีไม่ได้

เงิน ซื้อเพชรนิลจินดาได้ แต่ซื้อความงามไม่ได้

เงิน ซื้อความสนุกชั่วครู่ได้ แต่ซื้อความสุขไม่ได้

เงิน ซื้อเพื่อนร่วมทางได้ แต่ซื้อเพื่อนแท้ไมได้

เงิน ซื้ออำนาจราชศักดิ์ได้ แต่ซื้อปัญญาไม่ได้

เงิน ซื้ออาวุธยุธภัณฑ์ แต่ซื้อสันติสุขไม่ได้

เงิน ซื้อเมียที่สวยได้ แต่ซื้อแม่ที่ดีให้ลูกไม่ได้

เงินซื้อได้แทบทุกอย่างแต่ยังไงเงินก้ซื้อความรู้สึกที่แท้จริงไม่ได้อยุ่ดี

พรุ่งร.ร.เปิดแล้วนะ ดีใจไหม ได้เจอเพื่อนๆแล้ว คิดถึงนะ

ไปปายกันอยากไปม๊ากมาก

สวยไหมคะ อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ที่เอามาให้ชมกันเพราะอยากไปเที่ยว ใกล้หน้าหนาวแล้ว เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยอีกที่1ในประเทศไหยว่างๆเพื่อนก็ไปเที่ยวกันนะคะ

อ.ปายจังหวัดแม่ฮ่องสอน จะมีหมอกปกคลุมเกือบตลอดทั้งปี ทั้งนี้ มีสาเหตุเนื่องจากลักษณะภูมิประเทศที่เป็นหุบเขาสูง มีพื้นที่อยู่บนที่สูงเหนือระดับน้ำทะเล ทำให้มีอุณหภูมิสูงในตอนกลางวัน เนื่องจากถูกแสงแดด ส่วนในตอนกลางคืน จะได้รับอิทธิพลจากลมภูเขา ทำให้อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งเมื่อความร้อนในตอนกลางวัน ลอยตัวขึ้นปะทะกับความชื้นของอากาศ จึงทำให้เกิดหมอกปกคลุม โดยทั่วไปในตอนกลางคืน สภาพภูมิอากาศจะมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจนทั้ง 3 ฤดูกาล เอาเป็นว่าไม่ว่าฤดูไหน ถ้าเป็นตอนกลางคืน ก็ได้นอนห่มผ้ากันทุกคืนเชียว
ฤดุร้อน เริ่มตั้งแต่ช่วงระหว่างกลางเดือนกุมภาพันธ์ - กลางเดือนพฤษภาคม (แต่บางปี เดือนมีนาคมยังหนาวอยู่เลย ไม่น่าเชื่อ) จะมีอากาศร้อนอบอ้าว ในเวลากลางวัน ช่วงนี้นักท่องเที่ยวจะไม่หนาแน่น จะมีบ้างในวันเสาร์อาทิตย์ หรือมีวันหยุดเทศกาล ราคาที่พักหลายๆที่มีการลดราคา ปายอาจจะสวยน้อยหน่อย แต่ก็เป็นการเที่ยวที่ประหยัดตังค์มากขึ้น
ฤดูฝน เริ่มตั้งแต่ช่วงกลางเดือนพฤษภาคม - เดือนตุลาคม จะได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้ ทำให้อากาศชุ่มชื้นฝนจะตกชุกมาก ซึ่งจะมีปริมาณมากที่สุดในเดือนสิงหาคม มีผลทำให้บางที่พักที่ใกล้แม่น้ำ ต้องคอยลุ้นกันว่า น้ำจะท่วมมั้ยกันทุกๆปีๆละหลายๆลุ้น สะพานไม่ไผ่ข้ามแม่น้ำปายที่สร้างกันไว้ก็จะทยอยกันพัง แต่ฤดูนี้จะตรงกับซัมเมอร์ของทางยุโรป จึงจะมักพบเห็นชาวยุโยป เด็กนักเรียน พ่อแม่ผู้ปกครองหนาตาในฤดูนี้ กิจกรรมที่นิยมในช่วงนี้ จะเป็นการล่องแพยางในแม่น้ำปาย
ฤดูหนาว เริ่มตั้งแต่ช่วงเดือนตุลาคม - กลางเดือนกุมภาพันธ์ โดยได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือ และความกดอากาศสูงจากประเทศจีน อากาศจะหนาวเย็นมาก และยิ่งหนาวเย็นก็จะยิ่งมีคนมาเที่ยวมาก ถึงมากๆ จนถึงมากโคด โดยเฉพาะเดือนธันวาคม จะมีนักท่องเที่ยวมามาก แต่ก็เป็นเดือนที่อากาศดี และปายก็สวยที่สุดในเดือนนี้ ปัญหาไม่มีที่พักก็จะวุ่นในเดือนนี้ เป็นประจำทุกปี จนเป็นที่มาของคำว่า“ปายเปลี่ยนไป ปายเป็นถนนข้าวสาร” ก็เพราะนักท่องเที่ยว มาเจอกับนักท่องเที่ยว เจอกันไปมา เยอะเข้าๆ ไม่รักก็เบื่อ ก็เกลียดกันไปข้างนึงจนได้

Cuisine of Thailand

Thai cuisine is known for its balance of five fundamental flavors in each dish or the overall meal - hot (spicy), sour, sweet, salty and bitter (optional). Although popularly considered as a single cuisine, Thai food is really better described as four regional cuisines corresponding to the four main regions of the country: Northern, Northeastern (or Isan), Central and Southern. Southern curries, for example, tend to contain coconut milk and fresh turmeric, while northeastern dishes often include lime juice.

Influence and Western popularity

Thai food is known for its enthusiastic use of fresh (rather than dried) herbs and spices as well as fish sauce.
Thai food is popular in many Western countries especially in Australia, New Zealand, some countries in Europe such as the United Kingdom, as well as the United States, and Canada.

Serving

Instead of a single main course with side dishes found in Western cuisine, a Thai full meal typically consists of either a single dish or rice khao (Thai: ข้าว) with many complementary dishes served concurrently.
Rice is a staple component of Thai cuisine, as it is of most Asian cuisines. The highly prized, sweet-smelling jasmine rice is indigenous to Thailand. This naturally aromatic long-grained rice grows in abundance in the verdant patchwork of paddy fields that blanket Thailand's central plains. Steamed rice is accompanied by highly aromatic curries, stir-frys and other dishes, incorporating sometimes large quantities of chillies, lime juice and lemon grass. Curries, stir-frys and others may be poured onto the rice creating a single dish called khao rad gang (Thai: ข้าวราดแกง), a popular meal when time is limited. Sticky rice khao neow (Thai: ข้าวเหนียว) is a unique variety of rice that contains an unusual balance of the starches present in all rice, causing it to cook up to a sticky texture. It is the daily bread of Laos and substitutes ordinary rice in rural Northern and Northeastern Thai cuisine, where Lao cultural influence is strong.
Noodles, known throughout parts of Southeast Asia by the Chinese name kwaytiow, are popular as well but usually come as a single dish, like the stir-fried Pad Thai (Thai: ผัดไทย) or noodle soups. Many Chinese cuisine are adapted to suit Thai taste, such as khuaytiow rue, a sour and spicy rice noodle soup.
There is a uniquely Thai dish called nam prik (Thai: น้ำพริก) which refers to a chile sauce or paste. Each region has its own special versions. It is prepared by crushing together chillies with various ingredients such as garlic and shrimp paste using a mortar and pestle. It is then often served with vegetables such as cucumbers, cabbage and yard-long beans, either raw or blanched. The vegetables are dipped into the sauce and eaten with rice. Nam prik may also be simply eaten alone with rice or, in a bit of Thai and Western fusion, spread on toast.
Thai food is generally eaten with a fork and a spoon. Chopsticks are used rarely, primarily for the consumption of noodle soups. The fork, held in the left hand, is used to shovel food into the spoon. However, it is common practice for Thais and hill tribe peoples in the North and Northeast to eat sticky rice with their right hands by making it into balls that are dipped into side dishes and eaten. Thai-Muslims also frequently eat meals with only their right hands.
Often Thai food is served with a variety of spicy condiments to embolden dishes. This can range from dried chili pieces, or sliced chili peppers in rice vinegar, to a spicy chili sauce such as the nam prik mentioned above.

Ingredients

The ingredient found in almost all Thai dishes and every region of the country is nam pla (Thai น้ำปลา), a very aromatic and strong tasting fish sauce. Shrimp paste, a combination of ground shrimp and salt, is also extensively used.
Thai dishes in the Central and Southern regions use a wide variety of leaves rarely found in the West, such as kaffir lime leaves (Thai ใบมะกรูด). The characteristic flavour of kaffir lime leaves' appears in nearly every Thai soup (e.g., the hot and sour Tom yam) or curry from those areas. It is frequently combined with garlic, galangal, lemon grass, turmeric and/or fingerroot, blended together with liberal amounts of various chillies to make curry paste. Fresh Thai basil is also used to add fragrance in certain dishes such as Green curry. Other typical ingredients include the small green Thai eggplants, tamarind, palm and coconut sugars, lime juice, and coconut milk. A variety of chilies and spicy elements are found in most Thai dishes.
Other ingredients also include pahk chee (cilantro), rahk pahk chee (cilantro roots), curry pastes, pong kah-ree (curry powder), si-yu dahm (dark soy sauce), gung haeng (dried shrimp), pong pa-loh (five-spice powder), tua fahk yao (long beans or yard-long beans), nahmahn hoi (oyster sauce), prik Thai (Thai pepper), rice and tapioca flour, and nahm prik pao (roasted chili paste).
Although broccoli is often used in Asian restaurants in the west in pad thai and rad na, it was never actually used in any traditional Thai food in Thailand and is still rarely seen in Thailand.

Famous dishes

Many Thai dishes are familiar in the West. In many dishes below, different kinds of meat can be chosen as the ingredient, such as beef, chicken, pork, or seafood.

Individual dishes

- Pad Thai (Thai: ผัดไท) - rice noodles pan fried with fish sauce, sugar, lime juice or tamarind pulp, chopped peanuts, and egg combined with chicken, seafood, and tofu
- Rad na (Thai: ราดหน้า) - wide rice noodles in gravy, with beef, pork, chicken, shrimp, or seafood. (Originally from China)
- Khao pad naem (Thai: ข้าวผัดแหนม) - fried rice with fermented sausage (typically from the Northeast)
- Pad see ew (Thai: ผัดซีอิ๊ว) - noodles stir-fried with see ew dum (thick soy sauce) and nahm plah (fish sauce) and pork or chicken.
- Pad kee mao (Thai: ผัดขี้เมา) - noodles stir-fried with Thai basil
- Khao khluk kapi (Thai: ข้าวคลุกกะปิ) - rice stir-fried with shrimp paste, served with sweeten pork and vegetables
- Khanom chin namya (Thai: ขนมจีนน้ำยา) - round boiled rice noodles topped with various curry sauces and eaten with fresh leaves and vegetables.
- Khao soi (Thai: ข้าวซอย) - crispy wheat noodles in sweet chicken curry soup (a Northern dish)
- Khao pad gai (Thai: ข้าวผัดไก่) - fried rice with chicken
- Kaphrao gai (Thai: กระเพราไก่) - minced chicken in sauce made up of a combination of hot green chilies, garlic, and basil
- Gai himaphan (Thai: ไก่หิมพานต์) - juicy chunks of chicken with cashew nuts and chilies

Central Thai Shared Dishes

- Tom yam (Thai: ต้มยำ) - hot & sour soup with meat. With shrimp it is called Tom yam goong or Tom yam kung (Thai: ต้มยำกุ้ง), with seafood (typically shrimp, squid, fish) Tom yam talae (Thai: ต้มยำทะเล), with chicken Tom yam gai (Thai: ต้มยำไก่).
- Gai Pad Khing - Ginger chicken.
- Tom kha gai (Thai: ต้มข่าไก่) - hot sweet soup with chicken and coconut milk.
- Satay (Thai: สะเต๊ะ) - grilled meat, usually pork or chicken, served with cucumber salad and peanut sauce (actually of Indonesian origin, but now a popular street food in Thailand).
- Red curry (Gaeng Phet lit. 'hot curry', Thai: แกงเผ็ด) - made with copious amounts of dried red chillies
- Green curry (Gaeng khiew-waan, Thai: แกงเขียวหวาน) - green curry, made with fresh green chillies and flavoured with Thai basil, and chicken or fish meatballs. This dish is one of the spiciest of Thai curries.
- Massaman curry (Thai: แกงมัสมั่น) - an Indian style curry, usually made by Thai-Muslims, containing roasted dried spices, such as coriander seed, that are rarely found in other Thai curries.
- Pad prik (Thai: ผัดพริก) - usually beef stir fried with chili, called Neua pad prik (Thai: เนื้อผัดพริก)
- Pad kaphrao (Thai: ผัดกะเพรา) - beef, pork or chicken stir fried with Thai Holy basil.
- Pad pak ruam (Thai: ผัดผักรวม) - stir fried combination of vegetables depending on availability and preference.
- Panaeng (Thai: พะแนง) - dry curry with beef (Panang beef, Thai: พะแนงเนื้อ), chicken, or pork. It includes some roasted dried spices similar to Massaman curry.
- Tod man (Thai: ทอดมัน) - deep fried fishcake made from knifefish (Tod man pla krai, Thai: ทอดมันปลากราย) or shrimp (Tod man kung, Thai: ทอดมันกุ้ง)
- Boo Jah (Thai Crab Cakes) - crab cakes with pork, garlic, and pepper served with a simple spicy sauce, such as Sri Rachaa sauce, sweet-hot garlic sauce, nahm prik pao (roasted chili paste), or red curry paste and chopped green onions.
- Choo-Chee Plah Ga-Pong - snapper in choo-chee curry sauce (thick red curry sauce)

Northeastern Shared Dishes

- Som tam (Thai: ส้มตำ) grated papaya salad, pounded with a mortar and pestle. There are three main variations: Som tam poo (Thai: ส้มตำปู) with salted black crab, and Som tam Thai (Thai: ส้มตำไทย) with peanuts, dried shrimp and palm sugar and Som tam plara (Thai: ส้มตำปลาร้า) from north eastern part of Thailand (Isaan), with salted gourami fish, white eggplants, fish sauce and long bean.
- Larb (Thai: ลาบ) - sour salads containing meat, onions, chillies, roasted rice powder and garnished with mint.
- Namtok (Thai: น้ำตก) - made with beef and identical to larb, except that the beef is cut into thin strips rather than minced.
- Yam (Thai: ยำ) - general name for any type of sour salad, such as those made with glass noodles (Yam Wun Sen, Thai: ยำวุ้นเส้น), or with seafood (Yam Talae, Thai: ยำทะเล).
- Tom saep (Thai: ต้มแซบ) - Northeastern-style hot & sour soup
- Gai yang (Thai: ไก่ย่าง) - marinated, grilled chicken
- Sticky rice (Thai: ข้าวเหนียว)
- Namprik num (Thai: น้ำพริกหนุ่ม) - dipping sauce made from roasted eggplant, green chillies, and garlic grounded together in a mortar and pestle.

Desserts and Drinks

- Kao niao ma muang (Thai: ข้าวเหนียวมะม่วง) - Sticky rice and ripe mango
- Kao niao Durian (Thai: ข้าวเหนียวทุเรียน) - Sticky rice and durian in coconut milk
- Gluay buad chee (Thai: กล้วยบวชชี)- Banana in coconut milk
- Foi Tong(Thai: ฝอยทอง), Tong yib(Thai: ทองหยิบ), Tong yod(Thai: ทองหยอด)
- Kanome Maw Gaeng (Thai: ขนมหม้อแกง) - sweet potato pudding
- Fried Banana with Ice Cream
- Cha Yen (Thai: ชาเย็น) - Thai Iced Tea
- Kah-Feh Yen (Thai: กาแฟเย็น) - Thai Iced Coffee

Miscellaneous

Throughout the country there are many interpretations and variations on these common dishes. Other dishes from the northern part of Thailand include unique sauces and exotic foods, such as raw beef, fermented fish paste, and deep fried insect larvae (also enjoyed in the Northeast). The culinary creativity even extends to naming: one tasty larva translates as "freight train" and the smallest, hottest chillies are known as phrik khii nuu (Thai: พริกขี้หนู), literally "mouse shit chillies". In the Northeast, eating insects is common, and the giant water bug (mang dah; Thai: แมงดา) is popular. The dish nam prik pla too (Thai: น้ำพริกปลาทู) is particularly common in central Thailand because of its low cost. It consists of fried Indian mackerel, Rastrelliger kanagurta (pla too) served with a shrimp-and-chilli paste (nam prik kapi). The fish are traditionally presented in pairs, placed head-to-tail on a round bamboo dish.

การออกเสียงประชามติ

การออกเสียงประชามติ คือ การนำร่างกฎหมาย ร่างรัฐธรรมนูญ และนโยบายที่สำคัญของประเทศ ไปผ่านการตัดสินเพื่อแสดงความเห็นชอบหรือไม่เห็นชอบโดยประชาชนผู้เป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตย นับเป็นการเปิดโอกาสให้ประชาชนได้มีส่วนร่วมในการตัดสินใจต่อแนวทางการปกครองประเทศ และถือเป็นประชาธิปไตยทางตรงแบบหนึ่งซึ่งประชาชนมีส่วนมีเสียงโดยตรงในการบริหารราชการแผ่นดิน

ประวัติ คำว่าการออกเสียงประชามติ หรือ Referendum มีรากศัพท์มาจากภาษาละติน "ad referendum" มีความหมายว่า "การนำมาให้สัตยาบัน" (หรือการนำมาให้รับรอง) แนวคิดเรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วในทวีปยุโรป

ประเทศที่ปกครองในระบอบประชาธิปไตย อำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศมาจากประชาชน เพื่อให้สมาชิกในสังคมอยู่ร่วมกันเป็นปกติสุข มติของคนในสังคมจึงถือเป็นเรื่องสำคัญ เดิมประชาชนในรัฐมีจำนวนไม่มาก จึงสามารถใช้อำนาจออกเสียงต่อกิจการบ้านเมืองได้โดยตรง แต่เมื่อรัฐเจริญขึ้นและมีประชากรมากขึ้น หากต่างคนต่างใช้อำนาจก็ย่อมทำให้เกิดความวุ่นวาย ต่อมาจึงจัดให้มีระบบผู้แทนราษฎรขึ้นเพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว ผู้แทนราษฎรทำหน้าที่รับความคิดเห็นมาจากประชาชน ออกเสียงแทนประชาชนในเรื่องต่าง ๆ เป็นผู้ใช้อำนาจนิติบัญญัติ (จัดทำกฎหมาย) และอำนาจบริหาร (คณะรัฐมนตรี) แทนประชาชน

อย่างไรก็ตาม หากพิจารณาในทางสังคมวิทยาแล้ว สมาชิกผู้แทนราษฎรหรือพรรคการเมืองที่สังกัดก็ดี อาจใช้วิธีการต่าง ๆ ในการเอื้อประโยชน์ต่อตนเองหรือแก่พรรคซึ่งทำให้การใช้อำนาจเหล่านั้นไม่ตรงกับเจตนาของประชาชนส่วนใหญ่ หรือแม้ว่าสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจะมีเจตนาบริสุทธิ์ ประชาชนมีส่วนในการเป็นเจ้าของประเทศ มีผลได้ผลเสียด้วย จึงมีวิธีการที่หลากหลายในการตรวจสอบการใช้อำนาจ วิธีตรวจสอบเดิมคือการเลือกตั้งเท่านั้น โดยหากประชาชนเห็นว่าผู้แทนราษฎรที่ได้รับเลือกไปไม่มีประสิทธิภาพหรือปฏิบัติตัวไม่ดี ก็ไม่เลือกผู้แทนคนนั้นในการเลือกตั้งครั้งต่อไป

การออกเสียงประชามติเป็นกลไกที่นำมาเสริมทฤษฎีตัวแทนของประชาชน โดยให้สิทธิแก่ประชาชนในการตัดสินใจต่อกิจการหรืองานใด ๆ สนับสนุนหลักการสำคัญของระบอบประชาธิปไตยอย่างแท้จริง นอกจากการให้สิทธิประชาชนออกเสียงประชามติในเรื่องเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญแล้ว บางประเทศยังเปิดโอกาสให้มีการออกเสียงประชามติในเรื่องอื่น ๆ เช่น ร่างกฎหมายหรือนโยบายที่สำคัญหรือกิจการอื่นที่ส่งผลกระทบต่อประชาชน

ประเทศไทย หลายประเทศมีการออกเสียงประชามติเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว ประเทศไทยเคยมีการนำเอาการออกเสียงประชามติมาบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ฉบับ พ.ศ. 2492 ฉบับ พ.ศ. 2511 ฉบับ พ.ศ. 2517 ฉบับ พ.ศ. 2540 และฉบับชั่วคราว พ.ศ. 2549 โดย 3 ฉบับแรกกำหนดให้ประชาชนมีสิทธิออกเสียงประชามติ ในกรณีที่เป็นการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญเท่านั้น ส่วนฉบับ พ.ศ. 2540 กำหนดให้นายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรีสามารถขอให้ประชาชนออกเสียงประชามติในเรื่องที่อาจกระทบถึงผลประโยชน์ของประเทศชาติหรือประชาชนตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ในกฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญ อย่างไรก็ตาม ยังไม่เคยมีการดำเนินการออกเสียงประชามติตามที่รัฐธรรมนูญได้บัญญัติไว้

การออกเสียงประชามติในรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยฉบับปัจจุบัน คือ ฉบับปี พ.ศ. 2549 (ชั่วคราว) ได้บัญญัติให้มีการนำระบบการออกเสียงประชามติมาใช้ในประเทศไทยอีกครั้ง โดยมีวัตถุประสงค์ในการให้ประชาชนออกเสียงรับหรือไม่รับ ร่างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 ในวันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2550 และนับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่จะมีการออกเสียงประชามติลักษณะนี้ในประเทศไทย ซึ่งผลรวมทั่วประเทศออกมาประมาณ 58 % รับร่าง และ 41 % ไม่รับร่าง หรือ คิดจากผู้มีสิทธิทั้งหมดได้ผลตามตาราง

จำนวน คะแนน คิดเป็นร้อยละของผู้ใช้สิทธิทั้งหมด

จำนวนผู้เห็นด้วยกับร่างรัฐธรรมนูญ 14,249,520 31.05%

จำนวนผู้ไม่เห็นด้วยกับร่างรัฐธรรมนูญ 10,419,912 22.71%

จำนวนบัตรเสีย 479,715 1.05%

จำนวนไม่ออกเสียง 20,741,342 45.20%

จำนวนผู้มีสิทธิออกเสียงทั่วประเทศ 45,890,489 100%

Vassa

Vassa ou retraite de la saison des pluies, de vasso (pali) ou varṣaḥ- varsha (sanscrit) « pluie », est une période de trois mois lunaires pendant laquelle les moines bouddhistes abandonnent leur vie d’errance pour prendre une résidence fixe. Correspondant à la saison des pluies dans l’Inde du nord à l’époque de Gautama, elle débute traditionnellement le lendemain de la pleine lune du huitième mois du calendrier astronomique indien (juillet), jour de Asalha Puja qui commémore le premier sermon du Bouddha, et s’achève le lendemain de la pleine lune du onzième mois (octobre) avec un rituel monastique appelé Pavarana. Kathina pinkama, cérémonie d’offrande de l’habit monastique par les laïcs, a lieu au cours du mois suivant. L’observance de la coutume de vassa, qui date des premiers temps du bouddhisme, est de nos jours essentiellement limitée au courant theravada.

Les moines qui ont accompli leur retraite bénéficient d’un léger allègement des règles monastiques durant les quatre mois lunaires suivants. Traditionnellement, les années de vie religieuse sont comptées en vassas.

Origine, dates et lieu

Dans les premiers temps du bouddhisme, la vassa semble avoir été observée par les autres sectes d’ascètes errants, les jaïns en particulier, qui auraient fait grief aux bouddhistes de ne pas la respecter. Elle était considérée comme souhaitable pour ne pas causer de dégâts aux récoltes à une époque l'où on marchait souvent à travers champs, et pour épargner les insectes de l’herbe, particulièrement nombreux à cette période de l’année. Elle fut donc formellement imposée par le Bouddha aux moines et moniales pleinement ordonnés ; les règles la régissant se trouvent dans le Mahavagga du Vinaya Pitaka (ch. 3 et 4). Plutôt que d’une retraite, il s’agit d’un séjour fixe car les moines peuvent sortir et rencontrer les fidèles, mais doivent regagner chaque soir leur résidence. Dans certains cas particuliers spécifiés, ils ont le droit de s’absenter pour un délai qui doit rester inférieur à sept jours (sattahakaraniya). Un moine qui n’aurait pas atteint sa résidence fixe à la pleine lune de juillet peut commencer sa retraite un mois plus tard à la pleine lune d’août et finir un mois après les autres, mais il ne peut alors plus bénéficier de l’allègement des règles durant les quatre mois suivants, tout comme ceux qui ont enfreint les règles concernant la présence. La vassa, instaurée à l’origine pour des raisons climatiques géographiquement spécifique, peut théoriquement avoir lieu à tout moment de l’année. Le Bouddha lui même avait assuré à des moines invités par le roi Bimbisara à prendre résidence dans son palais plus tôt que prévu, qu’il était possible d’en changer la période dans des circonstances particulières. Néanmoins, en pratique, cette retraite rythmant la vie sociale et cultuelle de l’ensemble de la communauté, laïcs aussi bien que moines, ces derniers continuent de suivre les dates traditionnelles du calendrier astronomique indien. Les moines prennent typiquement leurs quartiers dans un temple (vihara), mais il est possible à de riches laïques de les inviter dans un local préparé spécialement pour eux, prenant en charge l’intégralité de leurs besoins. Aux premiers temps du bouddhisme, pour des raisons de sécurité, il fut décidé que les moniales devaient fixer leur résidence dans un district où se trouvaient aussi des moines ; cette règle reste en vigueur.

Moines

La retraite de la saison des pluies est souvent pour les moines une période plus favorable à la méditation ou à l’étude auprès de leurs maîtres. À l'issue des trois mois a lieu le rite de Pavarana ou « invitation » (à discuter des fautes). Il débute par une uposatha, rituel régulièrement tenu tous les jours de pleine lune. Durant l’uposatha de fin de vassa, la récitation du patimokkha (règles monastiques) est généralement écourtée pour laisser plus de temps à l’examen par les moines de la pureté de leur conduite (purisuddhi). Les bonzes ayant remarqué une infraction ou ayant des doutes sur la conduite d’un des leurs lui en font part publiquement ; le bonze mis en cause clarifie la situation ou s’excuse s’il se reconnaît coupable. La tradition explique cette coutume par le besoin de résoudre les frictions consécutives à trois mois de vie communautaire. Les moniales, qui tenaient tout au long de l’année leurs uposathas séparément, devaient en cas de faute venir se confesser devant les moines à ce moment de l’année. Le lendemain est considéré comme une occasion de réjouissance ; les laïcs viennent nombreux au temple offrir leur repas aux moines. Comme toujours, cette coutume est rapportée à un épisode de la vie de Gautama ; en l’occurrence, il s’agit de son retour en gloire du ciel Tavatimsa où il avait passé sa septième vassa à prêcher l’Abhidharma à sa mère et aux devas.

Laïcs

Cette période est aussi une occasion de rapprochement avec les laïcs, qui viennent dans les temples écouter des prêches et manifestent leur soutien aux moines tout en s’acquérant du mérite par des offrandes, particulièrement le jour de l’Asalha Puja, où l’on offre traditionnellement des chandelles, et durant le mois de kathina (mois suivant la retraite), consacré aux dons de tissu pour les habits monastiques. D’autres provisions utiles sont également offertes. Certains laïcs font vœu d’observer durant la période de vassa une ou plusieurs règles qu’ils pensent favorables à leur évolution spirituelle, comme manger plus sobrement, s’abstenir de fumer ou de boire de l'alcool, s'abstenir de distractions vaines, faire une offrande quotidienne aux moines etc. Parfois des hommes, le plus souvent de jeunes célibataires, prennent l’habit temporairement pour la saison des pluies ; cette habitude est particulièrement courante en Thaïlande.